Wat ik heb geleerd over grootte en lichaamsbeeld door een dikke man te daten

2023 Auteur: Dorothy Atkins | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-11-27 20:35

Ik dacht dat ik de meeste imagoproblemen met mijn lichaam had aangepakt voordat ik met mijn huidige vriendje ging daten. Maar gedurende de drie jaar dat we samen zijn, heeft hij me veel geleerd over grootte, vetheid en zelfzorg. Hoe? Door dik en unapologetic te zijn.

Mijn vriend weegt meer dan 300 kilo, en een van de dingen die ik meteen waardeerde, is dat hij niet aarzelde om zichzelf 'dik' te noemen. Waarom zou hij? Voor hem is het een beschrijving, geen epitheton. Dat alleen was voor mij een verrassing, nadat ik mijn aandeel had gedateerd van mannen en vrouwen die hun lichaam verre van accepteerden.

Ik zou willen zeggen dat ik dit niveau van zowel openhartigheid als comfort altijd met mijn rondingen heb gedeeld, maar dat is niet waar. Ik kan zo ophangen aan een kledingmaat dat ik een minder flatterend maar lager nummer koop om mezelf beter te laten voelen. Ik heb zelfs afgeschrikt van het bijwonen van evenementen toen ik voelde dat ik gewoon "te dik" was om in mijn kleren te passen.

Maar toen we eenmaal begonnen met daten, zou het soort vette praat dat ik regelmatig over mezelf had gehad, meestal stil, niet snijden. Wetende dat hij vanwege zijn omvang met daadwerkelijke discriminatie is omgegaan, heeft hij me gedwongen me moeilijke vragen te stellen als ik me zorgen maak over mijn gewicht: namelijk, waar maak ik me echt zorgen over? Gaat het echt om mijn gewicht, of om mijn waarde? Het is bijna altijd het laatste. Als ik het gevoel heb dat het faalt in mijn lichaam, strekt het zich uit naar andere arena's, waardoor ik minder enthousiast ben over mijn schrijven, er zeker van zijn dat andere mensen op de een of andere manier dezelfde oordelen vellen. Het is een vicieuze cirkel, dus samenwonen met iemand die zich gewoon niet druk maakt om wat andere mensen denken, is een constante openbaring.

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik ijdel ben; als ik niet in een geliefde outfit kan passen die ik van plan was te dragen vanwege mijn gewicht, raak ik van streek. Daten met mijn vriendje heeft me niet op magische wijze in orde gebracht met de schommelingen van mijn gewicht, maar wat zijn aanwezigheid heeft gedaan, geeft me een goed gevoel in zijn ogen, wat er ook gebeurt, en kijk waarom ik misschien aan het bijkomen ben. In zijn geval geloof ik dat het genetisch is; hij is al heel jong zwaar en heeft niet afgeslankt, zelfs niet als hij twee keer per dag voetbalt. Dat is de manier waarop zijn lichaam hoort te zijn.

Als ik het gevoel had dat hij niet om zijn gezondheid gaf, zou dat een rode vlag zijn. Maar hij doet; hij probeert gewoon niet zijn lichaam te veranderen om te voldoen aan de normen van de maatschappij.

Ik ben een emotionele eter. Als ik slecht nieuws krijg, wil ik mezelf kalmeren met zout. Dat is iets dat je niet kunt verbergen als je met iemand samenwoont, en ik ook niet zou willen. Het feit dat hij weet dat ik triggerfood heb, zoals chips, betekent dat hij ze niet in huis zal laten, maar ook dat hij, als ik een eetbui eet, er aardig in is. In plaats van me uit te schelden, laat hij me het uitpraten en bedenken manieren om de volgende keer niet verder te gaan. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, beloont hij zichzelf niet of maakt hij zich niet druk over eten en wil hij dat ook niet. Hij heeft me geholpen om mijn wentelen in de kiem te smoren door positieve suggesties te geven, zoals wandelen, yoga en meditatie.

Mijn vriend "geeft" niet om mijn gewicht in de zin dat ik wil dat ik een bepaalde maat heb, maar hij wil wel dat ik gezond ben. Als ik zonder duidelijke reden plotseling 20 ponden per maand zou krijgen, zou hij me erover vragen, maar niet op een dreigende, beschamende manier. Ik wist niet dat het mogelijk was om die twee te onderscheiden, omdat ik altijd negatieve opmerkingen over gewichtstoename had ervaren. We leven in een wereld die zo gericht is op het uiterlijk dat die verweven raakte in mijn hoofd, en dat is een gevaarlijke kijk omdat het ertoe leidt dat ik de hele dag in bed wil blijven wanneer ik me "lelijk" of "zwaar" voel.

Hij is in staat om die fijne manier van helpen te volgen zonder zich erbij neer te leggen omdat hij weet dat mijn lichaamsproblemen gecompliceerder zijn dan die van hem. Als je met een dik persoon uitgaat, wordt hun grootte snel een 'probleem' voor andere mensen in je leven. Ik kan het aantal keren dat ik ben gevraagd niet tellen als hij aan zijn gewicht "werkt". Het antwoord is nee. Hij werkt eraan zijn leven te leven en dat op een zo gezond mogelijke manier te doen, een die voor hem werkt. Gebombardeerd worden met dit soort nep-zorg heeft me empathie gegeven voor wat hij en andere dikke mensen vele malen per dag meemaken, en hoe nutteloos het is. Voor deze mensen kan dik zijn niet samengaan met gezond zijn, en als je echt het probleem wilt 'oplossen', kan het alleen maar betekenen dat je kilo's laat vallen, in plaats van rationeel te beoordelen hoe je beweegt en eet.

Ik heb in de eerste maanden van onze relatie geleerd dat grootte en voeding niet noodzakelijk gecorreleerd zijn, ook al wil onze cultuur dat we denken dat als je 'gezond' eet, je op magische wijze zult transformeren in ons dunne ideaal. We eten geen biologisch, veganistisch, volledig schoon dieet, maar in tegenstelling tot de stereotypen over dikke mensen, is hij niet bezig met junkfood 24/7 te eten. Sterker nog, hij is degene die beter naar labels kijkt dan ik. We kopen biologisch vlees en hebben elk bezuinigd op voedsel waarvan we vonden dat we het eenvoudigweg niet konden weerstaan (zijn was ijs, de mijne was kaas).

We proberen allemaal een uitgebalanceerd dieet te eten en onze gezamenlijke maaltijden op een algeheel gezond pad te sturen. Net zoals hij mijn zaak niet aanpakt wanneer ik afdwaal van mijn algehele gezonde voeding, probeer ik hem niet te vertellen wat ik moet doen. in zijn mond.Ik probeer hem echter zover te krijgen dat hij zijn gehemelte in vlees en aardappelen uitbreidt, en omdat hij graag kookt, staat hij ervoor open. Terwijl ik geen genoeg kan krijgen van groene bladgroenten, is hij veel kieskeuriger. Dus we experimenteren; Ik zal hem recepten brengen, hij kookt ze en staat open om ze te proeven, en geeft me zijn oprechte mening. (Meest recent was dit een ja op falafelbrood, een nee op garlicky paksoi.)

Als ik het gevoel had dat hij niet om zijn gezondheid gaf, zou dat een rode vlag zijn. Maar hij doet; hij probeert gewoon niet zijn lichaam te veranderen om te voldoen aan de normen van de maatschappij. Als ik een toverstaf zou kunnen zwaaien en hem honderd pond zou laten vallen, zou ik dat niet doen omdat ik wil dat hij zich aan die normen houdt, maar omdat ik denk dat het eenvoudige lichamelijke functies zou hebben, zoals gemakkelijker lopen. Maar aangezien de enige toverstaf die ik tot mijn beschikking heb mijn vibrator is, kan ik hem alleen maar waarderen voor wie hij is, van binnen en van buiten en proberen hetzelfde te doen voor mezelf.

LEZEN: Mijn vrienden verdienen beter dan Fat Talk